ေမတၱာဆုိသည္မွာ သတၱ၀ါတုိ႔ကုိ မိတ္ေဆြအေနျဖင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးလွ်က္ မိမိသူတစ္ပါး အက်ဳိးစီးပြားကို လုိလားျခင္း၊ ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ ကုိယ္ႏွင့္ထက္တူ အက်ဳိးစီးပြားရွိေစလုိျခင္း၊ ခ်မ္းသာေစလုိေသာစိတ္၊ ေကာင္းစားေစလုိေသာစိတ္ထားရျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သတ္ ေက်နပ္ျခင္းသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ (ဘိ၊ ႒၊ ၁၊ ၂၃၇။)
အက်ယ္ခ်ဲ႕၍ဆုိရပါမူ ကူညီျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း၊ ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းစြာ ေျပာဆုိဆက္ဆံျခင္း၊ ခ်ီးက်ဴးျခင္း၊ မြန္ျမတ္ျခင္းစေသာ စိတ္ထားတုိ႔သည္လည္း ေမတၱာတရားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမတၱာသည္ လကၡဏာစသည္အားျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ လုိလားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္ျခင္းလကၡဏာ ရွိ၏။ အစီးအပြားကုိ ေဆာင္ျခင္းကိစၥရွိ၏။ ေမတၱာတရားကုိ ပြားမ်ားေသာပုဂၢိဳလ္၏သႏၱာန္၌ ေဒါသတရား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေန၍ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕မႈ အာဃာတတရားကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ရျခင္း ပစၥဳပ႒ာန္ရွိ၏။ သတၱ၀ါတုိ႔၏ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးဖြယ္ အျဖစ္ကုိ ႐ႈျခင္းလွ်င္ နီးစြာေသာအေၾကာင္းရင္ ပဒ႒ာန္ရွိ၏။ (ဘိ၊ ၁၊ ၆၆။ ဘိ၊ ႒၊ ၁၊ ၂၃၆။)
ေဒါသ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေသာတရားမွာ ေမတၱာပင္ျဖစ္၏။ ေမတၱာဟူေသာစကားကုိ ကမၻာေပၚတြင္ လူမ်ဳိးအလုိက္၊ ဘာသာအလုိက္ သုံးႏႈံးေျပာဆုိလ်က္ရွိသည္။ ေမတၱာသည္ အမ်ားသုံးစကားတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး လူတုိင္းတြင္ရွိသင့္ေသာ သေဘာတရားတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတုိ႔သည္ ေမတၱာဟူေသာစကားကုိ လူႀကီးလူငယ္မက်န္ ေျပာဆုိတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈစကားတစ္ခြန္းဟု မွတ္ယူထားၾက၏။ ျမန္မာတုိ႔နယ္ပယ္တြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ေမတၱာမွ်သည္၊ ေမတၱာထားပါ၊ ေမတၱာေရွ႕ထား၊ တစ္ဦးေမတၱာတစ္ဦးမွာ၊ ေမတၱာ၀တ္႐ုံ အတူတူၿခံဳ၊ ေမတၱာေရခ်မ္း ပက္ကာျဖန္း၊ ေမတၱာဆြတ္ျဖန္း ရန္မသန္း၊ ေမတၱာၿခဳံမွလုံမည္၊ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္ ေမတၱာဓာတ္၊ ေမတၱာသက္လုံ၊ ေမတၱာေရာင္ျပန္ စသည္ျဖင့္ ေမတၱာစကားလုံးကုိ ေနရာေဒသအလုိက္ သုံးႏႈံးေျပာဆုိၾကေလသည္။
ထုိေမတၱာသည္ သတၱ၀ါပညတ္ကုိ အာ႐ုံျပဳကာ ခ်မ္းသာပါေစ စသည္ျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔၏ စီးပြားခ်မ္းသာကုိ လုိလားေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ျဖစ္ေသာ အေဒါသေစတသိက္ကုိ ေမတၱာဟူ၍ေခၚသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမတၱာေဆာင္လွ်င္ေအာင္မည္၊ ေမတၱာျမႇင့္လွ်င္ ျမင့္သည္၊ ေမတၱာမလွ်င္ ရသည္၊ ေမတၱာၿခဳံလွ်င္ လုံသည္၊ ေမတၱာေပးလွ်င္ ေဌးသည္၊ ေမတၱာျပဳလွ်င္ ႏုသည္၊ ေမတၱာဆင္လွ်င္ ယဥ္သည္ဟု ဆုိၾကေလသည္။
No comments:
Post a Comment