ေမတၱာပါရမီဟူေသာစကား၌ ေမတၱာဟူေသာပါဠိကို ေရွးဆရာတို႔က ခ်စ္ျခင္း ဟူ၍အနက္ျမန္မာ ျပန္ဆိုေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။ ေပမ ဟူေသာစကားကိုလည္း ေရွးဆရာမ်ားက ခ်စ္ျခင္း ဟူ၍ပင္အနက္ျမန္မာ ျပန္ဆိုေတာ္မူခဲ႔ၾကသည္။ ေမတၱာသဒၵါေဟာအပ္သည္႔ ခ်စ္ျခင္းကားအနက္ထူးျဖစ္၍ ေပမသဒၵါေဟာအပ္သည္႔ ခ်စ္ျခင္းကား သာမညျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ေပမ-အရခ်စ္ျခင္းကို-
၁။ တဏွာေပမ
၂။ ေဂဟႆိတေပမ
၃။ ေမတၱာေပမ --ဟူ၍သံုးမ်ိဳးခြဲျပထားသည္။( မဟာဗုဒၶဝင္၊ပ-တြဲ၊ပ-ပိုင္း။)
ထိုသံုးမ်ိဳးတြင္---
တဏွာေပမဟူသည္ မိန္းမႏွင္႔ေယာက်္ားအခ်င္းခ်င္း တဏွာေလာဘ၏အစြမ္းျဖင္႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾကျခင္းကုိ ေခၚဆို၏။ ဤတဏွာေပမကို အလကၤာက်မ္း၌ သိဂၤါရဟုေခၚဆို၏။(အဘိဓာန္၊၁၄။)
ေဂဟႆိတေပမ-ဟူသည္မိဘႏွင္႔သားသမီး၊ညီႏွင္႔အကို၊ေမာင္ႏွင္႔ႏွမစသည္တို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈကို ေဂဟႆိတေပမ-ဟုေခၚ၏။အိမ္၌ေနျခင္းကို မွီ၍ျဖစ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းဟူ၍လည္း ေခၚ၏။(မဟာဗုဒၶဝင္၊ပ-တြဲ၊ပ-ပိုင္း။)ဤခ်စ္ျခင္းကို အလကၤာက်မ္း၌ ဝစၦလ-ဟုေခၚ၏။(အဘိဓာနပၸဒီပိကာပါဠ္၊သာမညက႑ဝိေသသ်ာဓိဝဂ္၊၈၉။) ဤတဏွာေပမ၊ ေဂဟႆိတေပမ၊ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပင္ ကုသိုလ္တရားမဟုတ္ၾကေပ။တဏွာေပမမွာ တဏွာရာဂျဖစ္၍ ေဂဟႆိတေပမမွာေလာဘပင္ျဖစ္သည္။
၃။ ေမတၱာေပမ-ဟူသည္ သူတစ္ပါး၏ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းမႈကို လိုလားျခင္းသည္ ေမတၱာေပမ-မည္၏။ဤေမတၱာသည္ သူတစ္ပါးတို႔ႏွင္႔ မခြဲမျခားအျမဲယွဥ္တြဲေနလိုျခင္းသေဘာမရွိ။ လူအခ်င္းခ်င္း စၾကာဝဠာတစ္ခုစီပင္ေဝးကြာ၍ ေနရေစကာမူ ထိုေဝးကြာေနသူမွာ စီးပြားခ်မ္းသာျဖစ္သည္ဟု ၾကားသိရလွ်င္ ေက်နပ္ဝမ္းသာ၏။ အတူမေနသည္႔အတြက္ ခတ္ခဲဝန္ေလးျခင္းမရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ ေမတၱာတရားသည္ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္ေသာ သေဘာတရားသာျဖစ္၍ -ျဗဟၼဝိဟာရ-ဟူေသာအမည္ကိုလည္းရ၏။ ဤတရားကိုပြားမ်ား၍ေနလွ်င္ ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖစ္သည္ဟူ၍ ဆိုလို၏။
ေမတၱာတရား သာမဟုတ္ေသး၊ ကရုဏာတရား၊မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားတုိ႔သည္လည္း ျဗဟၼဝိဟာရ-ဟူေသာအမည္ကို ရၾကကုန္၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို ပြားမ်ားရမည္ဆိုရာ၌ မစင္ၾကယ္ေသာတဏွာေပမခ်စ္ျခင္း၊ ေဂဟႆိတေပမခ်စ္ျခင္းတို႔မဟုတ္ေစဘဲ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္လွေသာ ေမတၱာေပမတရားသာျဖစ္ရမည္ကို အထူးသတိျပဳ၍ မွတ္သားအပ္ေပသည္။
No comments:
Post a Comment